To takie żywe pocztówki.
Oto asturiańska wersja.
Klasyczne foto, które wszyscy (no prawie wszyscy) robią, to wrota do Cudillero. Oto jedno z moich 28 ujęć.
Przeważająca większość odwiedzających wędruje oczywiście tylko po starym mieście, wspinając się dzielnie po licznych schodach, szukając nieodkrytych zaułków i odpoczywając w za drogich restauracjach.
Nad naszymi głowami zaś toczy się normalne życie, np. starsza Pani wiesza na parapecie majteczki.
Jest kilka punktów widokowych, na które trzeba się wspiąć, bo nigdy nie wiadomo z którego lepsze zrobisz zdjęcie. Byłam na każdym, wiadomo.
W Cudillero mają także kościół... i podkościelne towarzystwo.
Widok miałam z restauracji z na przeciwka. Byłam za blisko, żeby zrobić zdjęcie całej budowli. Za to dzięki którejś już szklaneczce arturiańskiej sidry (mój ulubiony tamtejszy trunek) byłam na tyle odważna, żeby zrobić zdjęcie towarzystwu.
W miasteczku na każdym kroku spotykasz uśmiechających się do obiektywów turystów,
lub turystów uśmiechających się do szyb. Tych jest mniej. Jednego spotkałam.
Były i kwitnące, bardzo charakterystyczne dla Asturii hortensje, moje ukochane!
Zdjęcie z tego punktu widokowego podoba mi się oczywiście najbardziej.
Oprócz kolorowych fasad i za drogich restauracji, są też zaniedbane, urokliwe uliczki i...
...hasające po nich niegrzeczne, uciekające rodzicom dzieci!
Zdarza się też ten rodzaj turystów (turysta alternatywny), który woli zrobić sobie zdjęcie tyłem do typowo fotografowanego obiektu, w tym wypadku tytułowe miasteczko (patrz zdjęcie pierwsze), niż przodem.
W Cudillero, jak widać, można spotkać wszystko i wszystkich. Miasteczko warte szukania miejsca parkingowego w pocie czoła. Naprawdę!
P.S. Osobiście zalecam wybrać się w godzinach rannych lub obiadowych. W pierwszym przypadku ludzie jeszcze nie wstali, w drugim jedzą w knajpach.
C.d.n.
Pa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz